Campinglife in New Zealand

Vanuit de campingstoel, met een potje bier naast me, kijk ik momenteel uit over het strand en de wateren van Nieuw Zeeland. De schoonheid van dit land blijft me dag op dag weer verbazen. De ene dag worden we wakker aan een kristalhelder turquoise meertje waarin een duidelijke reflectie te zien is van de groen, geel en grijs kleurende bergen die langzaam overgaan in witte sneeuwtoppen, de volgende dag worden we wakker aan een baaitje waar overal zeehonden en zeeleeuwen liggen te luieren en op nog geen 10 meter van je af dolfijnen vrolijk om je heen zwemmen. Dit alles doen we in onze nieuwste aanwinst van deze reis; een blauwe Nissan Serena (minibusje) ook wel ‘Pussay Patrol’ of ‘Ms. Williams’ genoemd. Deze prachtbak heeft de eer gehad om ons nu al 3500 kilometer over het zuidereiland van Nieuw Zeeland te vervoeren en gaat ons hopelijk de komende weken ook nog richting het Noordereiland brengen, met als eindbestemming Auckland.

Drie weken geleden zijn we ons avontuur in Nieuw Zeeland begonnen in Christchurch, een stad die vijf jaar geleden grotendeels vernield is door een aardbeving. Dit was de stad ook nog aan te zien waardoor we snel weer verder wilden reizen. Echter wachtte ons nog de taak een vorm van transport te regelen en dit zou een koopauto gaan worden. Aangezien Jort en ik allebei geen verstand van auto’s hebben was dit nogal een uitdaging. Na twee dagen zoeken, onderhandelen en veel telefoneren liepen we al bijna tegen een burn-out aan, dus eerst maar een weekendje op pad met een vriendin die ik eerder in Montenegro heb ontmoet en in Christchurch woont. Na een nacht bij haar oma thuis, waar we goed verwend werden met taart en gebakjes, zijn we de volgende dag met de boot van haar oom het water op gegaan. Op het water kwamen we ook al snel vele dolfijnen, zeehonden en pinguïns tegen. Na een dagje op het water zijn we maar weer terug gegaan naar Christchurch om de auto te regelen. In die tijd in Christchurch mochten we zelf ook nog lichtelijk ervaren hoe de mensen zich hier vijf jaar geleden voelden toen we drie keer op een dag de aarde onder ons voelden bewegen. De eerste aardbeving was met een 6 op de schaal van Richter toch wel redelijk heftig en voelde aan alsof je in de sportschool op de trilband staat. Overal waren voorwerpen omgevallen, de schappen van supermarkten lagen grotendeels op de grond en een aantal gebouwen werden ontruimt maar verder gelukkig geen grote schades!

Na een paar dagen hadden we dan onze eerste koopauto voor de deur staan, een prachtige blauwe minibus! Zo trots als een pauw rijden we ermee door Nieuw Zeeland met de ramen open en keihard Nederlandstalige meezingers door de speakers. Onze eerste kilometers hebben we richting Lake Wanaka gemaakt, een prachtig helder meertje omringt door bergen. We hebben de nodige campingspullen aangeschaft dus we konden een mooi plekje aan het meer zoeken om te kamperen. Het busje kan heel gemakkelijk omgebouwd worden tot bed dus ook een warm bed om in te slapen! Na nog even genoten te hebben van het uitzicht zijn we doorgereden naar de hoogste berg van Nieuw Zeeland, Mount Cook, om een tocht door de bergen te doen. Ondanks de kou en de regen die dag hebben we toch doorgezet. Vier uren lang hebben we het slechte weer getrotseerd met erg mooi uitzicht onderweg als beloning.. Toch de moeite waard! Vervolgens zijn we weer richting de oostkust gereden en de rit op zich was alleen al erg mooi. Dwars door de bergen, langs watervallen, riviertjes en met het gevoel dat je elk moment een scene van de film Lord of Rings binnen komt rijden. Hier hebben we een paar dagen in de studentenstad Dunedin gezeten om Jorts verjaardag te vieren, en uiteraard hebben we diezelfde dag ook nog een paar biertjes op mijn broertje gedronken die toevallig dezelfde dag jarig is! Na Dunedin zijn we via de ‘Southern Scenic route’ naar de westkust gereden, die niet voor niets deze naam heeft gekregen. Vele kleine kronkelende weggetjes langs de kust en door het berglandschap heen. Hier troffen we ook vele baaitjes en stranden aan die geconfisqueerd waren door de zeehonden en zeeleeuwen, en verderop in het water zag je de dolfijnen springen.

Eenmaal aan de westkust zijn we begonnen met een populaire attractie in Nieuw Zeeland; Milford Sound. Met een boot werden we door de prachtige fjorden van ‘Nationaal park Fiordland’ gevaren. In eerste instantie leek het slechte weer de boottocht te verpesten, maar door de regen verschenen er aan alle kanten enorm grote watervallen wat het juist erg mooi maakte. Toen er ook nog eens tientallen dolfijnen om onze boot heen kwamen zwemmen en springen was het feest helemaal compleet! Vervolgens zijn we doorgereden naar Queenstown, een dorpje aan een meertje dat bekend staat om de feestgelegenheden en de outdoor activiteiten in de omgeving. Overdag gaat iedereen hier skydiven, bungeejumpen, bergbeklimmen of raften, en ’s avonds komt iedereen gezellig bijeen om de dag onder het genot van een biertje te bespreken. We hebben vooral veel van de omgeving bekeken met onze auto, wandeltochten en door een aantal bergen te beklimmen. ’s Avonds deden we uiteraard ook vrolijk mee met de kroegentochten en de feestjes. Hierna waren we wel even aan wat rust toe en zijn we naar een soortgelijk meertje in de bergen gegaan (Lake Wanaka), waar we een dagje met onze campingstoelen aan dit meer hebben gezeten. Aangezien we geen douches in de buurt hadden was dit ijskoude water ook onze douche voor twee dagen. Nadat we hier nog een trekking naar een gletsjer hebben gemaakt zijn we doorgereden naar de Fox Glacier, een andere gletsjer. Toen we hier de volgende ochtend wakker werden en de lucht was mooi helder heb ik maar even naar het skydive bedrijf gebeld. Dit is namelijk één van de mooiste gebieden ter wereld om te skydiven maar vaak zit het weer niet mee. En ja hoor, een uurtje later konden we de lucht in! Met een klein propellervliegtuigje werden we met zes man tot een hoogte van 4 kilometer gebracht, met uit het raam een geweldig uitzicht over de besneeuwde bergen en iets verderop het strand en de zee. Ik was de eerste die uit het vliegtuig werd gegooid met een snelheid van meer dan 200 km/h. Ongeveer 50 seconden viel ik als een baksteen naar beneden, een geweldig gevoel met daarnaast een geniaal uitzicht onder me! Hierna klapte de parachute open en kon ik rustig op adem komen van de val en genieten van het uitzicht. Al met al een supermooie ervaring en het liefst spring ik nu elke dag uit een vliegtuig (met parachute).

Nu zitten we inmiddels alweer aan de noordkant van het zuidereiland, zoals ik tijdens de inleiding al zei met de campingstoel aan het strand. Er staan nog een paar dagen in het nationaal park (Abel Tasman) op de planning voordat we de overgang naar het noordereiland gaan maken. Daar mogen we dan nog drie weken genieten van alles wat Nieuw Zeeland te bieden heeft!